Geregeld komt iemand langs in de filosofische praktijk met een situatie die veel verdriet oproept. Meestal wil hij of zij er dan zo snel mogelijk vanaf. “Kan het filosofische gesprek daar niet in helpen?”, wordt er dan gevraagd. Nee, dat is niet wat we doen in het filosofische gesprek.
Wat we wel doen is dit. We onderzoeken heel respectvol het verhaal van de bezoeker en het verdriet. We zijn niet bezig de emotie weg te duwen, maar laten die er zijn. Door het stellen van vragen krijgt het denken ruimte om stil te staan bij de emotie. Want in de emotie, het verdriet, valt iets te vinden wat waardevol is.